زبان مردم استان چهارمحال و‌ بختیاری از ریشه فارسی پهلوی است، در این استان، علاوه بر گویش‌های مختلف زبان فارسی که در اکثر مناطق استان به آن سخن می‌گویند، می‌توان به زبان لُری با گویش بختیاری اشاره کرد که بختیاری‌ها با آن سخن می‌گویند. از دیگر زبان‌هایی که به صورت پراکنده در استان مورد استفاده قرار می‌گیرد، زبان ترکی با ریشه آذری و قشقایی است که مردم برخی مناطق چهارمحال با آن زبان صحبت می‌کنند. وجود اقوامی چون فارس، لر و ترک در استان چهارمحال‌و‌بختیاری فرهنگی آمیخته از هر سه قوم را به وجود آورده است. بیشتر آن‌ها مسلمان و پیرو شیعه‌اند.

پوشاک مردان و زنان بختیاری، با چهار محال متفاوت است. چوقا و شلوار دبیت از بارزترین لباس‌های محلی بختیاری‌ها محسوب می‌شود و پوشش مردم چهار محال، شباهت زیادی به پوشش مردم در شهرهای دیگر کشورمان دارد.

در این استان نوعی موسیقی به نام موسیقی «مقامی» وجود دارد که مردم منطقه به آن «موقوم» می‌گویند و معروف‌ترین آنها «ابوالقاسم خان»، «وای بلال»، «شیرعلی مردان» و … است. هر طایفه و تیره نوازندگان محلی ویژه‌ای دارد که به آنها توشمال می‌گویند. در بین مردم لردگان نیز آهنگ‌های بسیار زیبا و دلنشینی دیده می شود که معروف‌ترین آنها «شلیل» و «دای‌‌نی» است. در دیگر مناطق چهارمحال از جمله شهرکرد و بروجن نیز موسیقی و اشعار محلی خاصی وجود دارد. 

کباب بختیاری، آوریز، آردله بوسور، او گندی، گمنه، حلوا، انواع آش‌ها، توچری، توتم، انواع نان و دنگرو از غذاهای محلی چهارمحال می‌باشد.

قالی بافی ، تی‌یر یا نمکدان، جل، سفره آردی ، پیش سینه، وریس، بهون یا سیاه چادربافی ، جاجیم بافی ، وجم و چوقا، از صنایع دستی مهم استان چهارمحال است. 

از محصولات خوراکی چون، گز، پولکی، بادام، عسل و قارا می‌توان به عنوان سوغاتی استفاده کرد.