برک بافی
بافت منسوجات سنتی با مواد اولیه گوناگون (پنبه، نخ پشم، ابریشم و کُرک) و به کمک دستگاه‌های سنتی و نسبتا پیچیده دو وَردی و چهار وَردی از قدیم در مناطقی از ایران رواج داشته است.
بَرَک که در اصطلاح محلی به آن کُرکی(Korki)، کورگی (Kurgi) یا کورگین Kurgin)) گفته می‌شود بافته‌‌ای تاری و پودی و ضخیم از کرک بز و شتر است. از برک البسه زمستانی تهیه می‌شود که از نظر استحکام، لطافت و گرمی دارای ویژگی‌های خاص و منحصر به فردی است.
پارچه‌های کرکی با طرح‌های ساده و چهارخانه و با استفاده از الیاف کرک در رنگ طبیعی (طیف رنگی کرم تا سیاه) تولید می‌شده است. کاربردهای پارچه‌های کرکی شامل پاپیچ (پاتابه)، کت زنانه و مردانه، چادر زنانه، شال گردن و کمر و مَندیل(دستمالی که بر سر می‌بستند) بوده است.
رشته برک بافی قدیمی‌ترین صنایع دستی جنوب خراسان بزرگ بوده و تاریخ تولید برک در این استان به قبل از دوره سلجوقی می‌رسد. منطقه سربیشه به ویژه شهر مود، نهبندان ، خوسف و بشرویه از مناطق عمده تولید پارچه برک در گذشته بوده‌اند و هم اکنون نیز اهالی این منطقه برای احیای این هنر دستی تلاش می‌کنند.
(برگرفته از سایت میراث فرهنگی خراسان جنوبی)
