هنرهای سنتی، مجموعه هنرهای اصیل، بومی و مردمی هر کشور است که ریشه های عمیقی در فرهنگ جامعه مانند اعتقادات و آداب و رسوم دارد. هنرهای سنتی در سده‌های متمادی شکل گرفته و نسل به نسل در نقاط مختلف کره خاکی ریشه دوانده است تا جایی که در مشرق زمین این هنرها به رمز و تمثیل آمیخته شده‌اند.
هنرهای سنتی به هفت گروه تقسیم شده‌اند:
موسیقی سنتی، نقاشی سنتی، خوشنویسی و کتابت، نمايش‌های آیینی و سنتی، معماری سنتی، طراحی سنتی، هنرهای صناعی (صنایع دستی)، ادبيات.
*فرهنگستان هنر واژه هنرهای صناعی را مناسب تر از صنایع دستی می داند. اما صنایع دستی بیشتر در میان جامعه هنری و دانشگاهی جای باز کرده است.
به آن دسته از هنر سنتی که در آن لوازم کاربردی با دست یا ابزارهای ساده درست می‌شوند، صنایع دستی گفته می‌شود. در واقع صنایع دستی به ترکیبی از هنر و صنعت گفته می‌شود که به کمک دست و ابزار دستی با مواد اولیه بومی، محصولاتی کاربردی تولید می‌شود که در آن‌ها ذوق هنری و خلاقیت فکری سازنده به نحوی تجلی یافته است.
در ادامه می‌توان گفت که هر محصول تولیدی با دست، صنایع دستی به شمار نمی‌آید . در صنایع دستی معیار، تنها زیبایی نیست. بلکه محصول باید حامل ویژگی‌های فرهنگی و سنتی خاص منطقه‌ای که در آن تولید می‌شود، باشد.
همچنین به دلیل استفاده از مهارت‌های فردی در تولید، هر محصول منحصر به فرد بوده و از دیگر محصولات متمایز است و همین عامل، وجه تمایز اصلی این گونه محصولات از تولیدات مشابه ماشینی و کارخانه‌ای است.
از جمله صنایع دستی به نام ایران، می‌توان از فرش، گلیم و گبه و انواع پارچه‌های دستبافت مانند مخمل، زری بافی و ترمه اشاره کرد. در دسته صنایع فلزی می‌توان از انواع قلمزنی‌ها، میناکاری نام برد. با این حال شاید بتوان به جرات گفت که نام فرش با نام ایران گره خورده است.