شک بافی یکی از انواع هنرهای دستی زنان منطقه جنوب ایران است که در حال حاضر بیشتر برای تزیین پایین شلوار زنان و دختران استفاده می‌شود. در گذشته اما برای تزیین سر آستین، یقه و روی پیراهن زنان که کندوره نام داشته نیز به کار برده می‌شده است. با کم شدن استفاده از «کندوره» کارید این نوارهای زیبا که به صورت کلی به آن شک بافی می‌گویند به شلوار محدود شده است.
نوارهای شک به صورت‌های گوناگونی بافته می‌شوند که با توجه به نوع بافت و عرض آنها، نام‌های متعددی دارند، «یک‌کرده» یا «یک فضله»، «دوکرده» یا «دوفضله»، «شک» که به صورت معمول به نوارهای پهن‌تر که با نقوش متعدد بافته می‌شوند. این نوارها با توجه به نقش رویشان نامیده می‌شوند مانند «عین‌القمری» و ... .
با توجه به هر یک از انواع نوار، تعداد نخ‌های کاموا یا نقدی‌ای که به کار می‌رود متفاوت بوده و عمل باقت بر روی وسیله‌ای به نام «جوقن» که عبارت از یک پایه و یک بالشتک استوانه‌ای طفت است انجام می‌شود. هنرمندان با سرعت و مهارت خاصی این نخ‌ها را از روی هم رد می‌کنند و طرح‌ها را به صورت ذهنی پدید می‌آورند. تعداد این نخ‌ها گاهی به بالای ۵۰ عدد می‌رسد.
این هنر به صورت عمده‌ای در استان هرمزگان به ویژه شهرستان میناب، بخشی از استان سیستان و بلوچستان و بوشهر انجام می‌شود.