در هشت کیلومتری مکان مشخص نشده است جزیره‌ای است به مساحت ۴۲ کیلومتر که بیضی شکل و نمکی است. جزیره‌ای که تنها سکونت‌گاه آن روستای کوچکی است در میان درختان نخل. روستایی که به ندرت کوچه‌های خاکی و پرپیچ و خمش شلوغ می‌شود. راه رسیدن به جزیره هرمز سفر از اسکله بندرعباس و با قایق موتوری است. در این مسیر دریایی کوههای رنگی به چشم می‌خورد که در میان آنها کوه قرمز رنگی با خاک خوراکی به نام محلی گلک وجود دارد و مردم بومی از خاک سرخش به عنوان ادویه در طبخ ماهی و نان و ترشی و مربا استفاده می‌کنند. هم‌چنین در صنایع سرامیک‌سازی و رنگ‌سازی نیز استفاده می‌شود.
زمین‌های ناهموار و غیرقابل استفاده در بخش داخلی جزیره، قابل سکونت نیست. اما همین زمین، به هرمز رنگی بخشیده، که به موزه زمین‌شناسی و بهشت زمین‌شناسان لقب گرفته است. بهار این جزیره دیدنی است هر چند گرما در ساعاتی از روز زیاد است اما می‌توان آن را با رفتن به کنار ساحل زیبا و ماسه‌ای هرمز برطرف کرد.
قلعه مشهور پرتغالی‌ها با توپ‌های زنگ‌زده و دیواره‌هایی عظیم، عظمت خود را همچنان حفظ کرده است. از سمت بندر، در کناره خط ساحلی که قدم بردارید به دیواره‌های قلعه می‌رسید. ورودی قلعه به حیاطی بزرگ راه دارد که رو به دریاست و در میانه آن کلیسای زیرزمینی با سقف باشکوه قوسی شکل دیده می‌شود. در کنار همین قلعه زنان روستایی وسایل دست‌ساز خود را به فروش گذاشته‌اند که برای سوغاتی گزینه‌های مناسبی هستند از دیگر مناظر دیدنی هرمز، سنگ مرغان، به سنگی می‌گویند که روی آن همیشه مرغان دریایی زیادی می‌نشینند، کوه رنگین کمان که سنگ‌هایی با رنگ‌های مختلف در آن دیده می‌شود، پرتگاهی زیبا در امتداد جنوبی جزیره وجود دارد که می‌توان بر بلندی آن ایستاد و از دیدن دریا و ساحل و بخش‌هایی از جزیره لذت برد.
در یک روز، می‌توان با کرایه کردن سه‌چرخه‌هایی که افراد محلی از آن به عنوان راه معیشت خود استفاده می‌کنند، کل جزیره را دید. شب مانی در کنار ساحل در صورت داشتن امکاناتی چون چادر و وسایل خواب امکان‌پذیر است و تجربه‌ای متفاوت. آسمان شب جزیره با برقی که از ماسه های کنار دریا در شب دیده می‌شود و سکوت حاکم در آنجا رویایی خیال انگیز است. صبح با صدای ماهیگران شروع می‌شود.