چرا بر بومگردی تاکید داریم؟
صنعت گردشگری در حال حاضر یکی از قدرتمندترین ابزارهای توسعه اقتصادی و اجتماعی به ویژه در کشورهای در حال توسعه و فقیر است. به گونه‌ای که این صنعت، به عنوان سومین صنعت درآمدزای دنیا معرفی شده است و ۱۰% فعالیت‌های اقتصادی و ۸% فرصت‌های شغلی دنیا را به خود اختصاص داده است. سازمان جهانی گردشگری پیش بینی می‌کند به زودی گردش مالی این صنعت، به زودی چند برابر مجموع درآمد نفتی کشورهای عضو اوپک شود.
بنا بر ادعای سازمان جهانی گردشگری، گردشگری قدرتمندترین ابزار برای توسعه اقتصاد و توسعه پایدار محیطی است و راهکاری جامع برای آینده‌ای بهتر برای زمین و ساکنان آن است و هیچ بخش دیگری مانند گردشگری نمی‌تواند در زمینه ایجاد شغل، رفع فقر، توسعه پایدار و گفتگوی بین فرهنگ‌ها و ایجاد صلح در زمین راهگشا باشد. این صنعت به واسطه اثرات کمترش بر محیط زیست «صنعت سبز» نیز نامیده می‌شود.
بر اساس اعلام سازمان جهانی یونسکو، ایران به لحاظ دارایی‌های گوناگون در زمینه‌های مختلف اعم از تاریخی، پیشینه بسیار غنی تمدن ایرانی- اسلامی، تنوع بسیار بالا در فرهنگ، زبان، پوشاک و...، در ردیف ده کشور برتر دنیا و از لحاظ تنوع اقلیمی و جاذبه‌های طبیعی در زمره سه کشور شاخص دنیا قرار دارد. با رشد تقاضا برای گردشگری انوع گسترده‌ای از گردشگری ظهور کرده است. بهترین نوع گردشگری و پایدارترین آن، بومگردی یا اکوتوریسم است. بومگردی شاخه‌ای از گردشگری است که به صورت همزمان بر تجربه گردشگر و رابطه متقابل وی با محیط و جامعه میزبان تمرکز دارد. این شاخه از گردشگری رشد بالاتری نسبت به دیگر شاخه‌های گردشگری را در سال‌های داشته است.
بومگردی به صورت کلی اهداف زیر را دنبال می‌کند:
- کمترین تاثیر منفی بر محیط زیست (اعم از طبیعی و فرهنگی) و برخورد مسوولانه با آن
- ایجاد یک تجربه جمعی و ماندگار برای گردشگر و میزبان
- فراهم‌سازی منافع مالی مستقیم برای جامعه میزبان به منظور حفاظت از ارزش‌های بومی، فرهنگی و طبیعی
- توانمند سازی مردم بومی
- افزایش حساسیت جوامع بومی در حفاظت از اقلیم و فرهنگ بومی
- پاسداری از میراث ناملموس فرهنگی و تاکید بر ارزشمند بودن و اهمیت حفظ آن
اقامتگاههای بومگردی یکی از جامع‌ترین راهکارها برای تحقق اهداف این نوع از گردشگری است. این اقامتگاهها مبتنی بر میراث ناملموس مهمان‌پذیری ایرانی، با پذیرش گردشگر در میان افراد جامعه میزبان، تمامی اهدافی که در بالا عنوان شد را محقق می‌سازند.
نزدیک به دو دهه از شروع فعالیت اولین اقامتگاه بومی در ایران می‌گذرد. از آن زمان تا کنون به صورت خودجوش، اقامتگاه‌هایی در اقلیم‌های مختلف ایران با سرمایه گذاری‌های شخصی به بهره‌برداری رسیده‌اند. هر کدام از این اقامتگاهها با توجه به نوع اقلیمی که در آن قرار دارند، ویژگی‌های منحصر به فرد خود را دارند و برای احیای محیط زیست خود تلاش می‌کنند. از عمده فعالیت‌هایی که در اقامتگاههای فعال انجام شده‌اند می‌توان به موارد زیر اشاره کرد:
- ایجاد اشتغال برای افراد جامعه میزبان و تزریق مستقیم درآمد حاصل از گردشگری به مردم بومی
- ارایه خدمات گردشگری خاص مانند گردشگری نجوم، صحرانوردی و مزرعه و در نتیجه معرفی و آموزش ارزش‌های جامعه بومی به گردشگر
- تولید و عرضه محصولات ارگانیک
- بازسازی بنایی قدیمی در روستایی متروکه و بازگشت زندگی به روستا (مهاجرت معکوس)
- بازسازی بنایی قدیمی در بافت تاریخی شهر و بازگشت جریان زندگی به آن، در مقابل ساخت و سازهای ناهمگون در بافت‌های ارزشمندی که بافت فرسوده نامیده می‌شوند.
- احیا و بازسازی سازه‌هایی قدیمی که تقریبا در کشور منسوخ شده بودند
