چابهار یکی از شهرهای استانسیستان و بلوچستان   که در ساحل دریای عمان و اقیانوس هند قرار گرفته است.

چابهار به دلیل نزدیک بودن به منطقه استوایی در فصل‌های مختلف سال شاهد کم‌ترین تغییرات دمایی است و در بیشتر روزهای سال از هوای بهاری برخوردار است. این شهر تنها بندر اقیانوسی ایران است.

چابهار بهشتی گمشده است که طبیعتی زیبا با جاذبه‌های تاریخی به یادماندنی و غیرقابل تکرار را به مسافرانش هدیه می‌دهد. طبیعتی چون؛ کوه‌های مریخی، گل‌فشان، روستای ساحلی تیس، ساحل شنی تیس، تالاب صورتی، خلیج چابهار، جاده ساحلی چابهار بریس و ...؛ آثار تاریخی چون ساختمان تلگراف‌خانه انگلیسی‌ها، گورستان جن، قلعه پرتغالی‌ها و مسجد جامع تیس در این شهر قرار دارد.

اهالی چابهار به کشاورزی، باغداری، دامداری و ماهیگیری مشغول هستند. 

مردم این منطقه به زبان بلوچی و زبان جدگالی سخن می‌گویند، بیشتر آن‌ها مسلمان و سنی مذهب هستند. مردمی که رسومات مخصوص خود را در تمام اعیاد و عزاداری‌ها انجام می‌دهند. مانند دیگر مردم ایران، عید نوروز، چهارشنبه سوری، مراسم ماه رمضان، شب یلدا و مراسم ویژه‌ای مانند دیگر بلوچ‌ها برگزار می‌کنند. موسیقی زیبایی دارند که به گوش هر ایرانی آشناست. لباس مخصوص زنان و مردان بلوچی در این سرزمین به تن‌شان دیده می‌شود. از دستان هنرمند ساکنین چابهار آثاری چون: سوزن‌دوزی، سکه‌دوزی، گلیم‌ بافی و حصیربافی خلق می‌شود.

چابهار هم همانند دیگر شهرهای خطه جنوب دارای غذاها و شیرینی‌های محلی است که عطر و بویشان، بی‌نظیر است. بتوماش، شودوده، ماشینگ، کورک، گلوهک، ناروش، پاکگین ماهیک، خوراک خرما و کنک از جمله غذاهای محلی این منطقه‌اند.