شهری در مسیر رودخانه هیرمند که در شمال‌شرقی استان Siatan and Balouchestan قرار دارد. زابل شهری مرزی بین ایران و افغانستان است و بر روی رسوبات دریا و رودخانه بنا شده است.
آب و هوای گرم و بیابانی بر این منطقه حکم‌فرماست و بادهای ۱۲۰ روزه سیستان، زابل را مورد تاخت و تاز قرار می‌دهند، گاهی سرعت این بادها به ۱۰۰ کیلومتر در ساعت نیز می‌رسد؛ این بادها باعث جابه‌جایی و شکل‌دهی ریگ‌های روان به تپه‌های ماهور و ماسه‌های بادی می‌شوند.

زابل از شهرهای باستانی و پر جاذبه، هم از نظر تاریخی و هم طبیعی است برای مثال می‌توان از شهر سوخته یاد کرد که به دلیل قدمت تاریخی در فهرست جهانی یونسکو به ثبت رسیده است، از دیگر آثار تاریخی و فرهنگی این شهر، Zahedan کهنه، قلعه چهل دختر، قلعه سام، قلعه رستم، آتشکده کرکوشاه، دهانه غلامان و ... است، هم‌چنین جاذبه‌های طبیعی چون؛ دریاچه هامون، رودخانه هیرمند، کوه ‌خواجه، روستای سکوهه و ... در این شهر خودنمایی می‌کنند. 

بهترین فصل سفر به این شهر بهار است.

مردم زابل به لهجه محلی زابلی و سایر لهجه‌های سیستان و بلوچستان مانند بلوچی سخن می‌گویند. آداب و رسوم این منطقه مانند دیگر قسمت‌های بلوچ‌نشین است عیدها و مراسم‌های مذهبی و ملی برگزار می‌شود اما مراسم‌های مذهبی از رونق بیشتری برخوردار است که هر کدام از آن‌ها با توجه به سنت‌های خاص اجرا می‌گردد. ترانه‌ها و موسیقی بلوچی در عروسی‌ها و اعیاد زیبا و شنیدنی هستند. لباس محلی در زابل به تن مردم دیده‌ می‌شود، پیراهن‌ یقه‌باز، لباده بلند، دستار سفید، کمبرند ضخیم، جوراب و کفش مخصوص مردان، پیراهن یقه باز، کفش و دستار لباس مخصوص زنان است.

علاوه بر جاذبه‌های تاریخی و طبیعی، از هنرهای دستی ساکنین زابل که قدمتی چندین ساله دارند می‌توان به Carpet Weaving ، Kilim Weaving ، بلم‌سازی، Balouch Embriodery ، Mat Weaving ، Page not found و خومک دوزی اشاره کرد.

در این منطقه خوردن غذا و شیرینی‌های سنتی و محلی، تجربه‌ای متفاوت را دربر دارد. غذاهایی چون، آبگوشت زابلی، چنگالی، غلور، کشک زرد، گندم شیر، خرمابریون، قاتق، اشکنه، رشته بریو، قوتوی سیستانی، شیره هندوانه، چمچه ریزک.